Grosik do grosika, cencik do cencika...

Nie jestem żadnym ekonomistą. Przez trzy lata mieszkania bez rodziców jedyne czego się nauczyłam to : "jak zrobić obiad z niczego?" i "pamiętaj, że przelew może nie przyjść przed weekendem, więc lepiej miej coś w zamrażarce i w portfelu, bo inaczej zginiesz marnie".

Poczułam dzisiaj potrzebę podzielenia się moim finansowym planem, który powstał w mojej głowie po około miesiącu od rozpoczęcia mojej pierwszej prawdziwej pracy. I wydaje mi się, że mimo tego, że jestem finansowym laikiem to założenia tego planu nie są wcale takie głupie. A przy okazji promują najprostszą formę oszczędzania, czyli skarbonkę bez możliwości otwarcia :)
Minęło już ponad półtora miesiąca od kiedy ostatni raz byłam na zakupach. Nie jestem żadną zakupoholiczką, co nie zmienia faktu, że od czasu do czasu lubię kupić sobie małe co nie co by poprawić sobie humor, lub najzwyczajniej w świecie celebrować nieco to, że ciężko pracuję. W końcu całe moje życie nie może się kręcić wokół oszczędzania i odkładania każdego przelewu na konto, a każdej gotówki do skarbonki. I fakt lubię oszczędzać, sprawia mi radość wiedza, że skarbonka zapełnia się. I wiem też, że gdy pieniądze sięgać będą denka to otworzę je i przeznaczę na jakiś zacny cel (jeszcze nie wiem jaki).
Generalnie postanowiłam dość poważnie wziąć sobie do serca swoją sytuację materialną. Nie wydaje zbyt dużo. Wszystko co zarabiam i idzie przelewem na konto zostaje tam (co prawda w chwili obecnej jest tam mały deficyt bo pożyczyłam komuś ważnemu dość istotną sumkę co nie zmienia faktu, że wiem, że ta sumka ostatecznie wróci gdzie jej miejsce). Ale fakt, że zdecydowałam się na tą pożyczkę nie zmienia wcale faktu, że jak pieniądze wrócą do mnie to tak czy siak zostaną na koncie oszczędnościowym lub lokacie. Bo te pieniądze odkładam tam z przeznaczeniem na studia lub podróż mojego życia, jeśli okaże się, że osiągnę wynik w nauce pozwalający mi zgarnąć jakieś ładne stypendium. 10% co miesięcznych zarobków trafia każdego pierwszego dnia miesiąca z automatu do skarbonki (mam taką śmieszną z Hannah Montana za 1 euro, którą obłożyłam różowym papierem i obwiązałam rafią, żeby zasłonić okropną gwiazdkę Disneya). 1% moich zarobków trafia z automatu do skarbonki siostry, żeby też mogła sobie uzbierać na co chce. Ona ma sprecyzowany cel - lustrzanka. Długa droga przed nią, ale przecież nikt nie powiedział, że cel musi być spełniony w krótkim czasie. 

moja skarbonka z ukrytą H.Montaną :)

Moje nadgodziny natomiast teoretycznie są moim kieszonkowym. Zazwyczaj leżą w szafie ze skarpetkami. Jeśli udaje mi się uzbierać dość sporo nadgodzin to część wpłacam na konto, część ląduje w skarbonce, a część w portfelu. Z tego kieszonkowego muszę opłacać sobie też swoje wybryki, tak jak np. ostatnio mandat za złe parkowanie :) Cóż jak mówiłam już kiedyś, jestem dość topornym kierowcą. Zwłaszcza jeśli chodzi o parkowanie. A oprócz tego wydaję pieniądze zazwyczaj na prezenty dla bliskich (zawsze jest jakaś okazja), na telefon, na jakieś niekoniecznie niezbędne urządzenia teoretycznie ułatwiające mi byt i w największej mierze na zachcianki kulinarne. Czasem mam ochotę na jakiś rarytas i nie oczekuję, że rodzice polecą do sklepu i będą płacić na każde moje "widzimisie". Ostatnio na przykład mam manię na jedzenie różnych serów. Kozi, owczy, twardy, miękki, pleśniowy, tarty itd... Cóż prawdziwy włoski parmezan, którym oprószam talerz ze spaghetti też nie należy do najtańszych. Poza tym uwielbiam gotować i piec. I jeśli ubzduram sobie jakiś wypiek czy potrawę (jak na przykład na dzisiaj tartę z malinami i jagodami) to jadę z mamą na zakupy i kupuję swoje składniki osobno. Mama zazwyczaj protestuje, ale w sumie myślę, że doceniają w pewien sposób, że staram się ich z pewnych kwestii obciążyć. Nie oczekuję też od rodziców, że dadzą mi pieniądze jak jadę na imprezę, albo kolację z koleżankami. Aczkolwiek czasem jestem miło zaskoczona :)

Tak więc mam dość ułożony plan finansowy. I raczej nie korci mnie żeby wydać wszystko co mam na ubrania czy kosmetyki. Aczkolwiek dzisiaj jadę do Rheinberg Galerii, bo mam ochotę sobie coś kupić. Jakieś maleństwo, t-shirt, bluzkę, może jakieś spodnie? Nie wiem, mam po prostu ochotę rozpieścić się nieco. Oprócz tego muszę kupić nową matę do ćwiczeń, bo stara przypomina jeden wielki strzęp, chcę kupić zeszyt do zapisywania moich przepisów, formę do tarty (bo o dziwo nie mam!) i mam zamiar też rozejrzeć się za jakimiś porządnymi butami do ćwiczeń. Bo moje są w rozsypce i coraz bardziej moje biedne, nadwyrężone, niegdyś wielokrotnie ogipsowanie kostki i stawy dają o sobie znać. Zrobiłam też listę zakupów i wieczorem uderzę w dwa miejsca, żeby zebrać wszystkie składniki potrzebne do tarty z malinami, pad thai (które zamierzam zrobić w czwartek), bruschetty (którą planuję jutro na śniadanie) i muffinów z malinami i mascarpone (które zrobię gdzieś w tygodniu). Gotowanie i pieczenie naprawdę można już nazwać moją pasją.

Tak więc mimo soboty i mojego dnia wolnego dziś nie zamierzam leniuchować. Mój plan na dziś to poranne ćwiczenia (za chwilę), shopping popołudniu, pieczenie późnym popołudniem, potem znów ćwiczenia wieczorne i na zakończenie dnia jakiś dobry film. I mam nadzieję, że mimo dość konkretnego przeziębienia uda mi się to wszystko zrobić.