Życie papcia.

Moje papcie żyją swoim życiem. I wcale nie przesadzam. Gdziekolwiek nie spojrzę tam moje papcie. Wszędzie tylko nie tam gdzie powinny być, czyli na moich stopach. Wczoraj pod biurkiem znalazłam 3 pary! W łazience jeden leżał koło wanny, jeden pod szafką. Leżałam w wannie i zastanawiałam się jakim cudem tam się znalazły. Koło łóżka zawsze leży jedna para. Bez względu na to czy ubiorę je rano, czy wstaje z gołymi stópkami. Zaczęłam na prawdę podejrzewać, że mają swoje życie. I jestem niemal pewna, że czarne gumowe japonki lubią przesiadywać z irchowymi bordo papciuszkami. Kto wie, może nawet są kochankami? Zawsze znajduje je w kompromitującej pozycji pod biurkiem, koło kaloryfera, gdzie ciepło i przytulnie...

Dziś Celine (11 l.) zapytała mnie czy tęsknie za Lukasem. Odpowiedziałam, że pewnie, że tak.
-To czemu nie jesteście już parą?- brnęła w temat uparcie. Odpowiedziałam jej na to krótko i myślę, że zgodnie z prawdą mimo, że dość dyplomatycznie.
-Bo nie zawsze jest "i żyli długo i szczęśliwie" i mam nadzieję, że nigdy nie zrozumiesz co miałam na myśli...- co innego można powiedzieć dziewczynce, która wszystko ma przed sobą? Jak przygotować ją na to co ją czeka nie zabijając przy tym całych nadziei i obrazów wyciągniętych z bajek na dobranoc? No jak?